ชีวิตที่เรียบง่ายไร้กาลเวลาคือ “ชีวิตที่วิเศษสุด”
เรามาถึงยุคที่ชีวิตมันย้อนแย้งกัน(Paradox) คือมีมากเหมือนมีน้อย
เทคโนโลยีเร็วขึ้น แต่เวลาเราน้อยลง
เรามีวัตถุบริโภคมากขึ้น แต่เราก็ยังรู้สึกขาดแคลน
เรามีสังคมมากขึ้น แต่เพื่อน(แท้)เราลดลง
การแพทย์เจริญขึ้น แต่การเจ็บป่วยก็ยังมากขึ้น
วิทยาศาสตร์ก้าวหน้า แต่สภาพแวดล้อมเสื่อมทรามลง
เราถูกมาตราฐานสังคมกำหนดให้เล่นไปตามนั้น เราถูกการตลาดล่อลวงให้บริโภคอย่างไม่จำเป็น เราเหมือนหนูถีบจักร เรากำลังไล่ล่าบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ตรงหน้าแต่ไม่ถึงสักที
เราไม่สามารถกำหนดและใช้ชีวิตอย่างที่เราต้องการ เรากำลังถูกบงการ เรากำลังตกอยู่ในความกลัว เราเบื่อ เราเหงา เราเหนื่อยอ่อนล้า ชีวิตมันเยอะแต่ก็เหมือนว่างเปล่า
การให้เวลากลับมาทบทวนตัวเอง หาความสุขง่ายๆกับสิ่งที่เรามีอยู่(สันโดษ) มีความสุขสงบกับโลกภายในของเรา(สมถะ) ดำเนินชีวิตด้วยเศรษฐกิจพอเพียง ด้วยทางสายกลางไม่สุดโต่ง ในวิถีชีวิตที่เราออกแบบเองอย่างไม่เร่งรีบ ช่างเป็นชีวิตที่วิเศษสุดจริงๆ
แต่สิ่งเหล่านี้ต้องอาศัยความกล้าหาญ ต้องแลก ต้องทวนกระแส ต้องมั่นคง ที่สำคัญคือต้อง”ใช้ชีวิตอย่างมีสติ” ซึ่งขบวนการจะค่อยเป็นค่อยไป เป็นการเรียนรู้ชีวิตและเติบโตภายใน เราจะเริ่มเห็นคุณค่าในตัวเรา ชีวิตจะเริ่มมีความหมายมากขึ้น แล้วเราก็จะพบกับความสุขที่แท้จริงและยั่งยืน
เพื่อนๆลองพิจารณาเรื่องนี้ดูนะครับ
รักจากหมอคิม
12 กันยายน 2561
